Eksperyment zakończył się pełnym sukcesem, ale chyba nie był później kontynuowany.
Co więcej, gdyby po ponad 80 latach ktoś go skutecznie powtórzył – mógłby to ogłosić jako swoje pionierskie osiągnięcie.
No i coś mają w sobie te reportaże prasowe z lat 30-tych.
Zarówno profesor Mann, jego książka, a nawet sama nazwa metody – przepadły w pomroce dziejów, albo przynajmniej nic na te tematy nie udało mi się znaleźć we współczesnej sieci.
Ale, że z tekstu wynalazca wygląda na oryginała, postanowiłem artykuł umieścić mimo kilku mankamentów skanu.
Czytaj dalej „Radiopatia czyli tajemnicze siły przyrody. 1911 rok.”
Kto zgadnie o jakiej branży będzie mowa, przed przeczytaniem wpisu?
Znalazca znakomitego materiału do jednego z poprzednich wpisów pt. „Niewidomy przed sądem. 1688 rok.” podzielił się kolejnym wartym uwagi fragmentem o 10 lat późniejszym z innej publikacji.
Notka krótsza, ale daje do myślenia, chociaż najważniejszego, czyli opinii głównej bohaterki o całej sprawie – nie odnotowano.
Czytaj dalej „Kochać każdy może, albo cena szczęścia. 1698 rok.”
Artykuł autorstwa Jana Papłońskiego, dyrektora Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych, a więc dostajemy z pierwszej ręki obszerne wprowadzenie w techniczne i ekonomiczne realia drukowania książek dla niewidomych 150 lat temu. Czytaj dalej „Metoda Bruillego – do niczego. 1870 rok.”
Jak wieść gminna niesie, dawniej złodziejski honor nie pozwalał okradać niewidomych i dopiero w naszych czasach się to zmieniło, ale poniższa notatka prasowa obala ten mit.
A inna osobliwość tego tekstu i starej prasy w ogóle, to publikowanie otwartym tekstem pełnych personaliów i miejsc zamieszkania zarówno napastnika jak i jego ofiary.
Czytaj dalej „Złodziejski honor 1: Która godzina. 1934 rok.”
Po wizycie na brudnym podwórzu i w mieszkaniu na czwartym piętrze można odnieść wrażenie, że gorzej już nie będzie.
A przecież kamienica ma jeszcze sutereny.
Kolejny wpis, w którym notatka prasowa rodzi więcej pytań, niż udziela odpowiedzi, bo najciekawszego – co było dalej – się raczej nie dowiemy.
Czytaj dalej „Jak muzykant muzykanta z dubeltówki całował. 1898 rok.”
Po uruchomieniu w przeglądarce starych, mówiących szachów, zatęskniłem do programu czytającego ekran, który kiedyś towarzyszył mi na co dzień. Podstawowy problem, że SCR pracował przy pomocy zewnętrznego syntezatora sprzętowego… Czy uda się go zastąpić? Eksperyment się powiódł, ale zrobiła się z tego programistyczna podróż w czasie do ostatniej dekady ubiegłego wieku, przez takie zagadnienia jak Assembler, Turbo Pascal, przerwanie zegarowe, programy rezydentne, port szeregowy i równoległy… Sympatycznie było podróżować i to opisać – szczegóły poniżej, a szybki start dla niecierpliwych umieszczam na końcu wpisu.
Czytaj dalej „SCR – czytnik ekranu dla DOS z 1995 roku, dziś w przeglądarce www”
Oprogramowanie, o którym mowa, zostało wydane w 1994 roku przez firmę Altix na bazie rozbudowanego o czytnik Readboard programu szachowego Turbo chess – opublikowanego przez firmę Borland wraz z kodem źródłowym i podręcznikiem programowania gier w ramach pakietu Turbo GameWorks 1985.
W czasach mojej szkoły średniej dostarczyło mi ono sporo pasjonującej rozrywki intelektualnej, więc wspominam z sentymentem.
Znaleziona w sieci informacja o uruchamianiu w przeglądarce WWW starych gier typu Doom działających pod MS-DOS, systemu operacyjnego Linux, a nawet Windowsa 98, zainspirowała do pytania, czy da się w ten sposób ożywić historyczne oprogramowanie dla niewidomych?
Krótko mówiąc: udało się, więc zapraszam…
Czytaj dalej „Mówiące szachy dla DOS z 1994 roku, dziś w przeglądarce www”